25


Η Βαρκελώνη έχει μακραίωνη ιστορία. Ιδρύθηκε κατά τον πρώτο αιώνα μ.Χ., στη θέση τού παλαιοϊβηρικού Μπάρκενο και ονομάστηκε από τους Ρωμαίους Colonia Iulia Augusta Paterna Faventia Barcino. Τον επόμενο αιώνα χτίστηκαν γύρω της τείχη και η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται. Καθώς ήταν το σημαντικότερο αστικό και εμπορικό κέντρο, οι Ρωμαίοι την έκαναν πρωτεύουσα της επαρχίας που σήμερα ονομάζεται Ταραγόνα.
Η πόλη κατακτήθηκε διαδοχικά από τους Βησιγότθους, τους Φράγκους και τους Άραβες. Τελικά απελευθερώθηκε από τον Μπορέλ Β’ και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη κομητεία το 988. Τη μεγαλύτερη όμως ακμή τη γνώρισε κατά τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Από εκείνη την περίοδο έχουν διατηρηθεί πολλά κτίρια, ιδίως στη γοτθική συνοικία, όπως ο καθεδρικός ναός τής πολιούχου Αγίας Ευλαλίας.
Η σύγχρονη Βαρκελώνη είναι ένας περιζήτητος προορισμός για τουρισμό, ακόμα και για λίγες ημέρες. Εκτός από το εξαίρετο μεσογειακό κλίμα, διαθέτει και υψηλό επίπεδο ποιότητας ζωής. Ο επισκέπτης μπορεί να πάει στα διάφορα μουσεία της, να περιηγηθεί απολαμβάνοντας τα ποικίλα αξιοθέατά της, ενώ παράλληλα έχει άφθονες ευκαιρίες διασκέδασης σε πολλά μπαρ και ποιοτικά κλαμπ.

Όταν ο Ρομπέρτο Βερόν, ο πατέρας τού Χουάν, ήταν δεκαεφτά χρονών, άρχισε να εργάζεται σ’ ένα μικρό εστιατόριο, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό τής Βαρκελώνης. Είχαν περάσει μόνο δύο μήνες από τότε που έχασε τον πατέρα του. Με τρία ακόμα μικρότερα αδέλφια και εξαιτίας τής οικονομικής ανάγκης που παρουσιάστηκε, έσπευσε να βρει έναν τρόπο για να προσφέρει στο οικογενειακό εισόδημα.
Καθώς ήταν δραστήριος και εργατικός, κέρδισε σύντομα την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τού εργοδότη του. Έξυπνος και διορατικός, βλέποντας την κίνηση της αγοράς, πρότεινε στον ιδιοκτήτη να μετατρέψει το μαγειρείο σε μια μικρή πιτσαρία που θα εξυπηρετούσε εκείνη τη γειτονιά, χωρίς να έχει πολλά έξοδα. Την εποχή που την άνοιξε ήταν η μοναδική στην περιοχή και απέφερε σημαντικά κέρδη.
Το αποτέλεσμα ήταν η επιχείρηση μέσα σε δυο χρόνια να επεκταθεί, ανοίγοντας και άλλο κατάστημα, κοντά στο λιμάνι.
Ο επιχειρηματίας, που βλέποντας τις ικανότητες και τον χαρακτήρα τού Ρομπέρτο συνδεόταν όλο και περισσότερο μαζί του, δεν ήταν άλλος από τον μέλλοντα πεθερό του, τον πατέρα τής συνομήλικής του Εβίτα, η οποία τον συμπάθησε από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησε. Τα αισθήματα του Ρομπέρτο ήταν αμοιβαία και την παντρεύτηκε όταν έγινε είκοσι πέντε χρονών. Όταν αργότερα ο πεθερός του αποσύρθηκε, ανέλαβε πλήρως την επιχείρηση και την επέκτεινε ακόμα και έξω από την καταλανική πρωτεύουσα.
Σήμερα ο Ρομπέρτο Βερόν έχει τρεις πιτσαρίες Απετίτο μέσα στη Βαρκελώνη και άλλες τόσες σε γειτονικές επαρχιακές πόλεις. Έχει επιλέξει ικανούς συνεργάτες και οι δουλειές του πηγαίνουν πολύ καλά. Ο ίδιος κάνει συχνά σύντομες περιοδείες και ενημερώνεται για τις επιχειρήσεις του.
Υπεραγαπάει τον Χουάν και τη μεγαλύτερη αδελφή του τη Μαργαρίτα, που είναι παντρεμένη εδώ και τέσσερα χρόνια με τον Εστεμπάν, έμπορο χημικών λιπασμάτων. Η Μαργαρίτα εργάζεται σε ένα ιδιωτικό νηπιαγωγείο. Πριν από τρεις μήνες γέννησε το δεύτερο κοριτσάκι τους και μένει τώρα στο σπίτι.
Ο Ρομπέρτο έχει χτίσει πρόσφατα μια τριώροφη πολυκατοικία στα βόρεια προάστια της Βαρκελώνης, στη Μπανταλόνα, δίπλα στον Ναυτικό Όμιλο. Κάθε όροφος αποτελεί και ένα μεγάλο διαμέρισμα. Στον πρώτο όροφο μένει αυτός με τη γυναίκα του και τον Χουάν και στον τρίτο η Μαργαρίτα με την οικογένειά της. Το άλλο διαμέρισμα ήταν ήδη σχεδόν έτοιμο για να υποδεχτεί τον Χουάν. Ύστερα από τα πρώτα ευχάριστα νέα που είχαν, έσπευσαν να φροντίσουν για να μη λείψει τίποτε από το νέο ζευγάρι.
Ο Χουάν τούς είχε ενημερώσει για τη σχέση του με την Τζέιν όταν ακόμα βρισκόταν στο Νησί τού Πάσχα. Το έκανε μόλις είχε καταλάβει ότι τα αισθήματά του γι’ αυτήν ήταν κάτι περισσότερο από ό,τι είχε νιώσει μέχρι τότε και βεβαιώθηκε για την ανταπόκρισή της σ’ αυτά. Από τότε, σε κάθε επαφή που είχε μαζί τους δεν παρέλειπε να τονίζει τα προτερήματα της Τζέιν και την πρόοδο της σχέσης του μαζί της.
Λίγες ώρες πριν από την ανακάλυψη του πρώτου μεταλλίου, ο Χουάν είχε επικοινωνήσει με τον πατέρα του και τον πληροφόρησε για τη νέα τροπή που είχε πάρει η υπόθεση των μεταλλίων, καθώς και για τις σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας ανεύρεσης μερικών από αυτά. Από τότε τον κρατούσε διαρκώς ενήμερο και μερικές φορές είχε ζητήσει και τη γνώμη του.
Ο Ρομπέρτο δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η ξεχασμένη αυτή ιστορία ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Από τότε παρακολουθούσε με ενδιαφέρον κάθε εξέλιξη της όλης προσπάθειας των νέων και συμμετείχε στην αγωνία τους. Αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος να ανυπομονεί για να τους δει από κοντά.
Έτσι, όταν έφτασαν στη Βαρκελώνη, οι γονείς και η αδελφή του ήξεραν σχεδόν τα πάντα για την Τζέιν. Έχοντας ακούσει τόσα καλά λόγια γι’ αυτή, την υποδέχτηκαν με μεγάλη εγκαρδιότητα και η Τζέιν είδε από την πρώτη στιγμή στα πρόσωπά τους μια καινούργια οικογένεια.
Έχοντας γοητευτεί από το νέο περιβάλλον, δεν άργησε να αποφασίσει για τη μόνιμη εγκατάστασή της δίπλα στον άνθρωπο που τόσο απρόσμενα μπήκε στη ζωή της και αγάπησε, όπως εξάλλου και την οικογένειά του, που έμελλε να γίνει και δική της. Το μόνο που είχε στο πίσω μέρος τού μυαλού της ήταν να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες που είχε αφήσει στην πατρίδα της.

Πριν ακόμη απογειωθούν από το Νησί τού Πάσχα, ο Χουάν ανυπομονούσε να της γνωρίσει την πόλη όπου γεννήθηκε και έμενε. Επιθυμούσε να την ευχαριστήσει δείχνοντάς της όσο το δυνατό περισσότερα. Η υπόθεση της ξενάγησης δεν ήταν καθόλου δύσκολη, ακόμα και για τα περίχωρα, καθώς ο Χουάν είχε στη διάθεσή του το δικό του αυτοκίνητο.
Νωρίς το απόγευμα η θερμοκρασία ήταν υψηλή για την εποχή και ο μεσογειακός ουρανός καταγάλανος. Ο Χουάν ξεσήκωσε την Τζέιν για έναν περίπατο δίπλα στην ήρεμη καταλανική θάλασσα. Ήθελε να είναι ακόμα μέρα όταν θα της έδειχνε τις πρώτες εικόνες από τις γειτονιές που σύχναζε, όταν ήθελε να ανεβάσει τη διάθεσή του.
Η ελαφριά θαλασσινή αύρα έκανε τη βόλτα δίπλα στην παραλία πολύ ευχάριστη. Πέρασαν μπροστά από το Λεό Μορέρα, ένα νεοκλασικό οίκημα που πήρε το όνομά του από τα γλυπτά λιονταριών και τα μαρμάρινα δέντρα μουριάς που το περιβάλλουν. Από τα έντονα χρώματα και τα σχέδια των λουλουδιών του, ξεπροβάλλει η άνοιξη. Πάμπολλα ακόμα κτίρια στην ίδια περιοχή αντιπροσωπεύουν ποικίλους ρυθμούς και καλλιτεχνικές τάσεις. Προσόψεις με μωσαϊκά, πολύχρωμα κεραμίδια και πολυάριθμα αγάλματα συνοδεύονται από ονόματα διάσημων αρχιτεκτόνων, όπως του Μοντανέρ και του Γκάουντι.
Το βράδυ συναντήθηκαν όλα τα μέλη τής οικογένειας και δείπνησαν στην μεγαλύτερη και πολυτελέστερη Απετίτο, την πρώτη πιτσαρία όπου εργάστηκε ο πατέρας τού Χουάν. Από τότε που η επιχείρηση πέρασε αποκλειστικά στα χέρια του, φρόντισε να την αναβαθμίσει και να την προβάλει όσο περισσότερο μπορούσε. Ήταν η πρώτη φορά που η Τζέιν ένιωσε τόση οικογενειακή ζεστασιά. Ύστερα από τρεις ευχάριστες ώρες διασκέδασης, επέστρεψαν στο σπίτι για να ξεκουραστούν.
Το ήδη αναζωπυρωμένο ενδιαφέρον τού Ρομπέρτο Βερόν για τα μετάλλια, από τη στιγμή που είδε τα πρόσφατα αποκτήματά τους έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Ενθουσιάστηκε αλλά και απόρησε όταν έμαθε ότι ο Χουάν και η Τζέιν είχαν σκοπό να συνεχίσουν την προσπάθεια για να πετύχουν κάτι σχεδόν ακατόρθωτο. Με κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να στρέψει τη συζήτηση σ’ αυτό το θέμα, πράγμα που έκανε και μόλις έφτασαν στο σπίτι, παρόλο που η ώρα ήταν περασμένη.
Αν και κουρασμένος, πήγε και έφερε από την αποθήκη ένα χαρτοκιβώτιο που περιείχε το ημερολόγιο μαζί με άλλα έγγραφα, μερικά ωστόσο εντελώς άσχετα. Ήδη από την Απετίτο τούς είχε εξιστορήσει ό,τι θυμόταν από τις διηγήσεις που είχε ακούσει για τον Ραφαέλ Μαχάδο και τους ευχήθηκε να πετύχουν ό,τι εκείνος δεν μπόρεσε, καθώς δεν είχε τότε τον χρόνο και τα μέσα. Με τις γνώσεις και την εμπειρία που είχαν αποκτήσει, τα στοιχεία που περιείχε εκείνο το υλικό αποκτούσαν ακόμα μεγαλύτερη αξία και θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα. Η ώρα όμως δεν ήταν κατάλληλη για να τα εξετάσουν με καθαρό μυαλό. Πήραν μόνο μια ιδέα για τον όγκο τού περιεχομένου και ανέβασαν το κιβώτιο στο διαμέρισμά τους. Το άφησαν δίπλα στο γραφείο για  μια προσεκτική μελέτη την επόμενη μέρα.
Η Τζέιν κοιμήθηκε πολύ λίγο εκείνο το βράδυ. Η μεγάλη χαρά που της έδωσαν τα νέα πρόσωπα και οι άπειρες παραστάσεις τής ημέρας, της δημιούργησαν τέτοια ευχάριστη υπερένταση, που δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Οι σκέψεις, τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον εύρισκαν πολύ λίγο χώρο σ’ εκείνο το ευτυχισμένο μυαλό. Μέσα σ’ όλα αυτά υπήρχε και η υπόθεση εκείνη για την οποία είχε αρχίσει το ταξίδι της και που εξαιτίας της βρισκόταν τώρα σ’ αυτό το υπέροχο περιβάλλον. Δεν μπορούσε, παρά να σκέφτεται παράλληλα πόσο εφικτός μπορεί να είναι ο στόχος τους και πώς θα έπρεπε να γίνει η επόμενή τους κίνηση.
Αυτό όμως που της κέντριζε περισσότερο την περιέργεια, απέφευγε όμως να το σχολιάσει, ήταν γιατί ο Ρομπέρτο δεν είχε αναφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή κάτι για το μετάλλιο που ήδη κρατούσε. Ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που περίμενε, καθώς μάλιστα παρακολουθούσε με πόσο ενδιαφέρον εκείνος συμμετείχε στη συζήτηση και πόσο συχνά επανερχόταν σ’ αυτό το θέμα. Εξάλλου ήταν βέβαιη ότι κι ο Χουάν δεν ανυπομονούσε λιγότερο να το κρατήσει στα χέρια του.
Τα συναισθήματα και τα σχέδια του Χουάν δεν ήταν, φυσικά, διαφορετικά. Προτού ακόμα ξημερώσει, σηκώθηκε αθόρυβα, πήγε στο γραφείο του και άνοιξε το χάρτινο κιβώτιο με τα ντοκουμέντα. Ο Ρομπέρτο τα είχε μεταφέρει εκεί από το ξύλινο κιβώτιο, όπου τα είχε πρωτοβάλει μέσα ο Μικαέλ, το 1772. Πάνω πάνω φαινόταν το δίδυμο ημερολόγιο του πλοίαρχου Ραφαέλ.
Ο Χουάν ακούμπησε προσεκτικά το ημερολόγιο επάνω στο γραφείο για να το εξετάσει. Λίγο πριν φύγει το προηγούμενο βράδυ από το σπίτι, έμαθε ότι ο πατέρας του φρόντισε να μπει το μετάλλιο πάλι “στη θέση του” και ανυπομονούσε να το ξαναδεί. Τη στιγμή εκείνη μπήκε η Τζέιν.
«Τι βλέπεις εκεί Χουάν; Γιατί δε με περίμενες;» ρώτησε σαν να τον μάλωνε.
«Μην ανησυχείς, Τζέιν. Δεν πρόκειται να σου κρύψω τίποτε. Άλλωστε αυτά τα ισπανικά με τη ναυτική ορολογία και τους κώδικες ούτε εγώ τα πολυκαταλαβαίνω».
«Άσε με τότε να σε βοηθήσω εγώ» είπε η Τζέιν χαμογελώντας. Πήρε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα του.
Το ημερολόγιο της Δόνα Τερέζα που κρατούσε ο πλοίαρχος Ραφαέλ Μαχάδο ήταν παρόμοιο μ’ εκείνο του πλοίαρχου Χιμένεθ. Ίδιο μέγεθος και δέσιμο, ίδιο χαρτί, αλλά σχεδόν μισό σε πάχος, χωρίς το μπροστινό εξώφυλλο και τα πρώτα φύλλα. Ωστόσο, οι σελίδες του βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση και οι περισσότερες λέξεις ήταν ευανάγνωστες.
Το μοναδικό του εξώφυλλο είχε την ειδική κρύπτη απ’ όπου η μικρή Ελβίρα είχε δει κάποτε να βγάζει και να βάζει το μετάλλιο ο πλοίαρχος Ραφαέλ. Από την ίδια θήκη το έβγαζε τώρα ο Χουάν και το έδειχνε στην Τζέιν.  Ήταν το πιο λαμπερό μετάλλιο που έβλεπε μέχρι εκείνη τη στιγμή, φιλοτεχνημένο για τον Τόμας Όσμπορν, τον Δούκα τού Λιντς.