9


Ο Χουάν, φτάνοντας στην είσοδο αναχωρήσεων του αεροδρομίου τού Σαντιάγκο, αγόρασε την El País και κατευθύνθηκε σε μια μεγάλη αίθουσα αναμονής. Μέσα στις αποσκευές του, εκτός από προσωπικά είδη, υπήρχαν βιβλία και τα απαραίτητα όργανα που θα του χρησίμευαν στις επί τόπου επιστημονικές παρατηρήσεις. Πήρε το εισιτήριο και παρέδωσε μια μεγάλη βαλίτσα. Επέστρεψε κρατώντας έναν χαρτοφύλακα και την εφημερίδα του.
Στην ίδια αίθουσα περίμενε η Τζέιν. Ήταν συλλογισμένη, καθώς μέσα στο μυαλό της στριφογύριζαν ένα σωρό σκέψεις. Το βλέμμα της έπεσε ξαφνικά στον Χουάν. Τον αναγνώρισε αμέσως, παρόλο που ήταν ντυμένος εντελώς διαφορετικά, καθώς ταξίδευε στο νότιο ημισφαίριο. Τώρα έδειχνε ήρεμος, σκυμμένος στην εφημερίδα του, σε μια από τις μακριές σειρές καθισμάτων. Βρισκόταν πιο κοντά απ’ όσο θα φανταζόταν! Τον παρατηρούσε διαρκώς, όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Ξαφνικά, σήκωσε το κεφάλι του. Το πρόσωπό του φωτίστηκε, θαρρείς και του ήρθε μια ιδέα. Παράτησε αμέσως την εφημερίδα στο διπλανό κάθισμα και άνοιξε βιαστικά τον χαρτοφύλακά του. Από μια αδέξια όμως κίνηση, έφυγαν από μέσα και πλημμύρισαν το πάτωμα κάθε λογής έγγραφα, φάκελοι, ένα βιβλίο και δύο μεγεθυντικοί φακοί, χωρίς ευτυχώς να γίνει ζημία. Σκύβοντας για να τα συμμαζέψει γλίστρησαν μερικά κέρματα από την τσέπη του. Ένα από αυτά κύλισε μέχρι το κάθισμα της Τζέιν. Ο Χουάν το ακολουθούσε με το βλέμμα του. Όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά τους, η Τζέιν δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα αυθόρμητο χαμόγελο. Ο Χουάν προσπαθώντας να μη δείξει τον εκνευρισμό του χαμογέλασε κι αυτός, φανερά προσποιητά. Η Τζέιν σήκωσε το κέρμα, τον πλησίασε και προσφέρθηκε να δώσει ένα χέρι βοήθειας. Ο Χουάν δεν το αρνήθηκε από αυτήν την συμπαθητική κοπέλα. Εξάλλου, καθώς δεν είχε συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο, η διάθεσή του άρχισε να βελτιώνεται.
Η Τζέιν έπαιρνε με μηχανικές κινήσεις ένα ένα τα σκορπισμένα αντικείμενα και τα τοποθετούσε πάνω στο κάθισμα. Ήταν φανερό ότι καθυστερούσε σκόπιμα για  να μείνει όσο το δυνατό περισσότερη ώρα
κοντά σ’ εκείνον που της είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον κι έκανε την καρδιά της να χτυπάει τώρα πιο δυνατά.
Οι κινήσεις του Χουάν ήταν στην αρχή νευρικές, καθώς παραμέριζε βιαστικά τα χαρτιά στο πάτωμα, ψάχνοντας μέσα στον σωρό. Δεν άργησε να διακρίνει μια μικρή μαύρη ατζέντα. Τη σήκωσε και την έβαλε στην τσέπη του, με μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Χωρίς αμφιβολία ήταν εκείνη που αναζητούσε και στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης.
Επιτέλους όλο το περιεχόμενο συγκεντρώθηκε, τακτοποιήθηκε, ο χαρτοφύλακας έκλεισε και σηκώθηκαν ταυτόχρονα.
«Άλλη φορά να είστε πιο προσεκτικός».
«Σας ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια».
Η προφορά του έδειχνε ότι ήταν από άλλη χώρα. Μάλλον είναι Ισπανός, υπέθεσε η Τζέιν.
«Με λένε Τζέιν και είμαι σχεδιάστρια από την Αγγλία» συστήθηκε προτείνοντας το χέρι της.
«Κι εγώ είμαι ο Χουάν» είπε χαιρετώντας εγκάρδια.
«Είστε από την Ισπανία;»
«Ναι, πώς το καταλάβατε;»
«Σας είχα δει συμπτωματικά και στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Τότε φαινόσασταν πολύ ανήσυχος».
«Πραγματικά. Από τη μια καθυστερούσε το αεροπλάνο, από την άλλη νόμιζα ότι έχασα τον προσωπικό μου τηλεφωνικό κατάλογο».
«Με τι ασχολείστε, αν επιτρέπετε;»
«Είμαι βοτανολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης».
«Και πώς βρεθήκατε τόσο μακριά;»
«Και θα βρεθώ ακόμα μακρύτερα! Πρόκειται να πάω για μια επιστημονική έρευνα στο Νησί τού Πάσχα».
«Αλήθεια;!» είπε με έκπληξη η Τζέιν. «Τι σύμπτωση! Κι εγώ εκεί πηγαίνω!»
«Για επαγγελματικούς λόγους;»
«Περισσότερο για τουρισμό. Ήθελα εδώ και καιρό να γνωρίσω αυτό το μακρινό τόπο. Εσείς έχετε ξαναπάει εκεί;»
«Πρώτη φορά πηγαίνω κι εγώ, και δεν ξέρω τι θα συναντήσω. Ένας συνάδελφός μου με ενημέρωσε για μερικά πράγματα, μου έδωσε κάποια τηλέφωνα και διευθύνσεις, αλλά τίποτε περισσότερο. Αυτά έγιναν αφορμή να θυμηθώ, ξαφνικά, πού είχα βάλει την ατζέντα μου».
«Σίγουρα θα έχει πολύτιμα στοιχεία για σας».
«Τα περισσότερα είναι τηλέφωνα και e-mail συναδέλφων. Είναι όλα συγκεντρωμένα και θα ήθελα πολύ χρόνο να τα οργανώσω ξανά».
«Έχετε δίκιο. Πάντως κι εγώ πηγαίνω εκεί χωρίς να ξέρω σχεδόν τίποτε γι’ αυτό το μέρος, πέρα από τις συνηθισμένες πληροφορίες που παίρνει κανείς από τους τουριστικούς οδηγούς».
«Ίσως αν προσπαθούσαμε μαζί να τα καταφέρναμε καλύτερα. Τι νομίζετε;»
Η Τζέιν δέχτηκε την πρόταση του Χουάν με εξαιρετική προθυμία. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την αναχώρηση της πτήσης, της δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσει ότι βρήκε έναν συνταξιδιώτη που η σκέψη του βρισκόταν στο ίδιο μήκος κύματος με τη δική της και ότι συμφωνούσαν σε πολλά πράγματα. Έτσι απέκτησε σύντομα μαζί του μεγάλη οικειότητα. Δεν πέρασε πολλή ώρα και μιλούσαν σαν να γνωρίζονταν από πολύ καιρό.

Ο Χουάν τον ελεύθερο χρόνο του ασχολιόταν κυρίως με τη μουσική. Από μικρός έπαιζε κλασική κιθάρα, πράγμα που τον γοήτευε. Παλιότερα ζωγράφιζε, συνήθως ακουαρέλες, αλλά σταμάτησε καθώς πίστευε ότι δεν είχε το ανάλογο ταλέντο. Συζήτησαν για πολλά ακόμα θέματα, μέχρι να έρθει η ώρα τής αναχώρησης.
Μόλις ανακοινώθηκε η πτήση, η Τζέιν άνοιξε την τσάντα της για να πάρει το εισιτήριο. Μια φωτογραφία τού μεταλλίου παρασύρθηκε από το χέρι της κι έπεσε μπροστά από το κάθισμα του Χουάν. Ο Χουάν έσκυψε πρόθυμα να της τη δώσει, αλλά ενώ τη σήκωνε και το βλέμμα του έπεσε επάνω της, σταμάτησε απότομα και άρχισε να την παρατηρεί επίμονα. Η Τζέιν απόρησε για το ενδιαφέρον του, αλλά δεν είπε τίποτε. Τελικά, ο Χουάν τής την έδωσε, ρωτώντας με περιέργεια.
«Πού βρήκες αυτήν τη φωτογραφία;»