38


Ένοιωσαν στο πρόσωπο τη θαλασσινή αύρα και πήραν με ηδονή βαθιές αναπνοές μέσα στη νύχτα. Οι φακοί ήταν θαμμένοι στο μαυσωλείο και η λάμπα εγκαταλειμμένη στο σκοτεινό σπήλαιο. Ούτε πέρασε από το μυαλό τους για να ξαναμπούν μέσα και να την πάρουν. Προχωρούσαν ψηλαφητά, με το διάχυτο λιγοστό φως τού μισοφέγγαρου, που κόντευε να δύσει πίσω από τα αραιά σύννεφα. Μπήκαν στη βάρκα και την έλυσαν. Ο Χουάν κωπηλατούσε στο σκοτάδι αργά και προσεκτικά ανάμεσα στα στενά κανάλια, ιδρωμένος και κατακουρασμένος. Η αγωνία ήταν ακόμα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Η Τζέιν έσκυψε από την κουπαστή τής βάρκας και έβρεξε τα χέρια και το πρόσωπό της. Αυτό την ανακούφισε πολύ. Όσο η βάρκα προχωρούσε, είχε συνέχεια τα δάχτυλά της χαλαρά μέσα στο νερό για  να αισθάνεται την ευχάριστη δροσιά τής θάλασσας. Ξαφνικά, ένας πόνος την ανάγκασε να τραβήξει το χέρι της απότομα. Μια κραυγή συνόδευσε αυτό το δυσάρεστο αίσθημα.
«Τι έπαθες;»
«Κάτι με τσίμπησε».
«Πού;»
«Εδώ, στο χέρι».
«Πώς έγινε αυτό;»
«Να, είχα το χέρι μου στο νερό και ξαφνικά αισθάνθηκα έναν πόνο στην παλάμη».
«Μην ανησυχείς. Θα ήταν καμιά μέδουσα. Πονάει πολύ;»
«Όχι ιδιαίτερα. Με έχουν ξανατσιμπήσει παλιότερα, αλλά πρώτη φορά σ’ αυτό το σημείο. Δεν μπορώ να κλείσω το χέρι μου».
«Θα περάσει. Στο ξενοδοχείο θα το περιποιηθούμε και μέχρι αύριο θα έχει περάσει».
«Σου έχω εμπιστοσύνη, Χουάν».

Έφτασαν στο ξενοδοχείο μετά τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς στη ρεσεψιόν ήταν ο ιδιοκτήτης τού ξενοδοχείου, ο οποίος τους εφοδίασε με μια αντιφλεγμονώδη αλοιφή, ειδική για τέτοια περιστατικά. Τους είπε
να μην ανησυχούν, καθώς παρόμοια μικροατυχήματα ήταν συνηθισμένα σ’ εκείνα τα νερά.
Ο Χουάν περιποιήθηκε αμέσως το χέρι της. Έδειξε να ανακουφίζεται. Η αμέσως επόμενη κίνησή του, ήταν να βγάλει το μετάλλιο, να το τοποθετήσει επάνω στο κομοδίνο του και να το εξετάσει προσεκτικά. Η Τζέιν ήταν σκυμμένη, κολλημένη δίπλα του. Παρατηρούσαν μαζί το μετάλλιο του Χένρι Κόμπτον, επίσκοπου του Λονδίνου.
Ξεντύθηκαν βιαστικά και έπεσαν αμέσως στο κρεβάτι. Ήταν σκοτωμένοι στην κούραση. Το μόνο που ήθελαν εκείνη τη στιγμή, ήταν να ξαναπάρουν δυνάμεις για να επιστρέψουν όσο το δυνατό γρηγορότερα στην πατρίδα τους και να συνεχίσουν μια ήρεμη ζωή.
Μια ώρα αργότερα η Τζέιν ξύπνησε. Αισθανόταν πόνο στο στήθος και στην πλάτη, είχε δύσπνοια και ταχυκαρδία αλλά δε θέλησε να ανησυχήσει τον Χουάν. Η κατάσταση όμως χειροτέρευε και οι πόνοι άρχισαν να γίνονται αφόρητοι. Ο Χουάν ξύπνησε και γύρισε να δει τι ήταν εκείνο που άρχισε να ενοχλεί τόσο ξαφνικά την Τζέιν.
Έκπληκτος διαπίστωσε ότι το χέρι της, στο σημείο όπου το περασμένο βράδυ είχε έλθει σε επαφή με τη μέδουσα, είχε πρηστεί, όλο το σώμα της άρχισε να εμφανίζει εξανθήματα και κόντευε να λιποθυμήσει. Θορυβήθηκε πολύ με την ανεξήγητη και απότομη επιδείνωση της υγείας της. Κατέβηκε όπως όπως στη ρεσεψιόν και ζήτησε να έρθει αμέσως γιατρός.
Ο ξενοδόχος επικοινώνησε αμέσως με το νοσοκομείο τού Πονπέι για να έρθει ένα ασθενοφόρο. Μέχρι να φτάσει όμως στο ξενοδοχείο, ο χρόνος ίσως να ήταν μοιραία λίγος για την Τζέιν. Ο Χουάν έδειχνε εξαιρετικά ταραγμένος και για τον λόγο ότι την είχε αφήσει μόνη της στο δωμάτιο. Ο ξενοδόχος συμμερίστηκε την ανησυχία του και του είπε ότι την προηγούμενη μέρα έφτασε στο ξενοδοχείο ένας καρδιολόγος, ο οποίος είχε έρθει στο εξωτικό νησί με τη σύζυγό του για λίγες μέρες διακοπές. Ο Χουάν ζήτησε να επικοινωνήσει αμέσως με το δωμάτιό του.
«Είναι μεγάλη ανάγκη γιατρέ. Η γυναίκα μου βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Έρχεται ένα ασθενοφόρο, αλλά κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Σας παρακαλώ ελάτε όσο το δυνατό γρηγορότερα και κάνετε ό,τι μπορείτε. Βρίσκομαι στο 112».
Χωρίς να το καλοκαταλάβει, αγουροξυπνημένος, με όποια μέσα πρώτης βοήθειας είχε μαζί του, ο καρδιολόγος βρέθηκε δίπλα στο κρεβάτι όπου ήταν ξαπλωμένη η Τζέιν και ανέπνεε με δυσκολία. Εξέτασε αμέσως την πίεση και την καρδιά της Τζέιν και στράφηκε στον Χουάν.
«Τι ακριβώς συνέβη;»
«Την τσίμπησε μια μέδουσα. Πιστεύετε ότι πρόκειται για αλλεργικό σοκ;»
«Σε τέτοιες περιπτώσεις τα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως λίγα μόνο λεπτά μετά την επαφή με τις τοξικές ουσίες. Είναι παράξενο που εκδηλώθηκαν με τόση καθυστέρηση. Επειδή την βλέπω να υποφέρει πολύ, θα της κάνω μόνο μια παυσίπονη ένεση. Δε θέλω να διακινδυνεύσω με άλλα φάρμακα. Θα αλλάξω μια στιγμή και θα σας συνοδεύσω με το ασθενοφόρο. Βρίσκεται σε μια κατάσταση που θα ήθελα να ενημερωθώ κι εγώ περί τίνος πρόκειται».
Ο Χουάν βοήθησε την Τζέιν να σηκωθεί. Περπατούσε με δυσκολία και ήταν έτοιμη να σωριαστεί στο πάτωμα. Πονούσε σε όλο της το σώμα, ακόμα και μετά την ένεση του γιατρού. Αναγκάστηκε να την πάρει στα χέρια του. Κατέβηκε τα σκαλοπάτια με μεγάλη δυσκολία. Το ασθενοφόρο είχε στο μεταξύ φτάσει και μαζί με τον Χουάν επιβιβάστηκε και ο καρδιολόγος που είχε προηγουμένως εξετάσει την Τζέιν.


Τα τσιμπήματα από τις μέδουσες ιρουκάντζι1 δεν προκαλούν αμέσως ανησυχητικά συμπτώματα, γι’ αυτό και είναι πολύ ύπουλα. Οι συγκεκριμένες μέδουσες είναι σχεδόν διαφανείς και μικρές σε μέγεθος —η διάμετρός τους είναι μόλις δυόμισι εκατοστά— και είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσει κανείς στο νερό.
Το τσίμπημά τους στην αρχή δεν είναι πιο οδυνηρό από εκείνο μιας συνηθισμένης μικρής μέδουσας. Μέσα όμως στις επόμενες ώρες ή και ημέρες, μπορεί να προκαλέσει το λεγόμενο “σύνδρομο ιρουκάντζι”, που οδηγεί σε έντονους πόνους και κράμπες σε όλο το σώμα, ναυτία, εμετούς, αύξηση των παλμών τής καρδιάς και της αρτηριακής πίεσης και, καμιά φορά, ακόμα και στο θάνατο. Οι ασθενείς χρειάζονται οπωσδήποτε νοσοκομειακή περίθαλψη και συνεχή παρακολούθηση. Μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί αντίδοτο γι’ αυτήν την τοξική ουσία.
Οι νεαροί εφημερεύοντες γιατροί τού νοσοκομείου τού Πονπέι ξαφνιάστηκαν από το πρωτοφανές περιστατικό που εμφανίστηκε τόσο απρόσμενα. Δεν έδειξαν να καταλαβαίνουν τι προκάλεσε εκείνη τη έντονη διαταραχή σε όλο τον οργανισμό τής Τζέιν. Προσπάθησαν με μια συντηρητική αγωγή να κρατήσουν σε φυσιολογικά επίπεδα τον καρδιακό ρυθμό, την αρτηριακή πίεση και να ελαττώσουν τον πόνο, που σταδιακά εξαπλωνόταν σε όλο της το σώμα και γινόταν πιο έντονος. Οι αναλύσεις αίματος που έγιναν δεν έδειχναν κάτι παθολογικό. Όσο κι αν ήθελαν να συνδέσουν τα συμπτώματα μ’ εκείνα του τσιμπήματος μιας μέδουσας, δεν μπορούσαν να φανταστούν πώς θα μπορούσε μια μικρή ποσότητα τοξίνης να τα προκαλέσει σε τέτοιο βαθμό.
Ο διευθυντής τού νοσοκομείου, που έφτασε το πρωί, ήταν ένας ηλικιωμένος ενδοκρινολόγος, με μεγάλη πείρα σε όλους τους τομείς τής Ιατρικής. Γνώστης τής Βιολογίας και μελετητής τής συμπεριφοράς τέτοιων οργανισμών, διέγνωσε αμέσως το σύνδρομο. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την ανησυχία του, βλέποντας την κατάσταση της Τζέιν. Το θετικό, κατά τη γνώμη του, ήταν ότι εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σε ένα νοσοκομείο όπου θα της παρεχόταν οτιδήποτε χρειαζόταν για την περίθαλψή της.
Η υγεία τής Τζέιν δε βελτιώθηκε τα επόμενα εικοσιτετράωρα. Συνέχιζε να πονάει και μαζί της υπέφερε και ο Χουάν, που σκεπτόταν αν ένα οξειδωμένο μετάλλιο ισοδυναμούσε ίσως και με τη ζωή τής αγαπημένης του. Έφτασε να κατηγορεί ακόμα και τον εαυτό του, χωρίς κι αυτός να ξέρει γιατί. Από την άλλη, η Τζέιν προσπαθούσε να εκδηλώνει όσο το δυνατό λιγότερο μπορούσε τον πόνο της για να μην τον στενοχωρεί. Αυτό όμως ήταν πέρα από τις δυνάμεις της.
Ευτυχώς οι συγγενείς τού Χουάν δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι συνέβαινε στην άλλη άκρη τού κόσμου. Η Τζέιν μιλούσε μ’ αυτούς πολύ λίγο και σχεδόν αμέσως μετά τη λήψη των παυσίπονων για  να μη γίνεται αντιληπτή. Ο Χουάν ήταν επίσης λακωνικός. Προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, λέγοντάς τους ότι οι έρευνές τους προχωρούσαν με δυσκολία και δεν ήξερε πόσες ακόμα μέρες θα χρειάζονταν μέχρι να εντοπίσουν σε μια τόσο μεγάλη περιοχή αυτό που αναζητούσαν. Θα συνέχιζαν όμως, γιατί είχαν βάσιμες ελπίδες.
Πέρασαν έτσι δύο εβδομάδες. Επιτέλους τα συμπτώματα άρχισαν να υποχωρούν και μαζί τους το άγχος και η στενοχώρια όλων, ακόμα και των γιατρών, που μπροστά στα μάτια τους εξελισσόταν αυτό το τόσο ιδιόμορφο περιστατικό. Λίγες μέρες αργότερα η Τζέιν βγήκε από το νοσοκομείο. Παρ’ όλη την αδυναμία της, επέμενε να ετοιμαστούν για το ταξίδι τής επιστροφής. Ο Χουάν μπόρεσε να τη συγκρατήσει μόνο για δύο μέρες ακόμα. Στο μεταξύ, έκανε όλες τις προετοιμασίες μόνος του.
Ξεκίνησαν στις 2 Αυγούστου το πρωί για τη Χονολουλού, όπου έφτασαν λίγες ώρες αργότερα. Η Τζέιν έπρεπε οπωσδήποτε να ξεκουραστεί. Στο πιο κοντινό ξενοδοχείο, δίπλα στο αεροδρόμιο, βολεύτηκε σ’ ένα από τα δωμάτια του προσωπικού, μέχρι την ώρα τής αναχώρησης για τη Νέα Υόρκη, στις εννιά το βράδυ. Ο Χουάν στεκόταν πάντα δίπλα της. Βγήκαν από το δωμάτιο μόνο για να πάρουν αέρα, στον μεγάλο κήπο τού ξενοδοχείου. Δεν μπόρεσαν να γνωρίσουν τίποτε περισσότερο από το εξωτικό νησί, εκτός από τις ποικίλες σπεσιαλιτέ τού γειτονικού παραδοσιακού εστιατορίου.
Το βράδυ συνέχισαν το ταξίδι τής επιστροφής. Οι αεροπορικές ανταποκρίσεις ήταν πολύ ευνοϊκές και είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα αγκάλιαζαν τους γονείς τους.


Η εξιστόρηση της τελευταίας τους περιπέτειας προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα στους γονείς τού Χουάν, ιδίως στον πατέρα του, που παρακολουθούσε όλο και πιο στενά την υπόθεση των μεταλλίων και συμμετείχε σ’ αυτή με τον δικό του τρόπο. Όταν έμαθαν πόσο κινδύνεψε η Τζέιν, στενοχωρήθηκαν πολύ. Φοβήθηκαν πως αυτό το περιστατικό θα της άφηνε ψυχικά τραύματα, καθώς δεν την έβλεπαν τόσο διαχυτική όσο άλλοτε. Ευτυχώς η αδιαθεσία της ήταν προσωρινή. Εκείνο που χρειαζόταν η Τζέιν για να αναλάβει τις δυνάμεις της ήταν ξεκούραση και περιποίηση, πράγμα για το οποίο φρόντισαν όλοι.
Μετά την απόκτηση και του έκτου μεταλλίου, άρχισε για την Τζέιν και τον Χουάν μια περίοδος χαλάρωσης. Είχαν επιστρέψει κατάκοποι από το πιο μακρινό τους ταξίδι και στο μυαλό τους δεν υπήρχε κανένα σχέδιο, καθώς, μέχρι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστο, δεν είχαν κανένα στοιχείο για το έβδομο μετάλλιο.
Ο σημαντικότερος όμως λόγος που θέλησαν ν’ αφήσουν στην άκρη αυτήν την ιστορία, ήταν για να ξεχαστούν οι τελευταίες δυσάρεστες εμπειρίες. Δύο φορές κινδύνεψε η ζωή τους και αυτό δεν ήταν λίγο. Ο Χουάν αποφάσισε να μην αναφερθεί ξανά στην υπόθεση των μεταλλίων, μέχρι να την ξαναθίξει η Τζέιν. Ο ίδιος ήταν αποφασισμένος να σταματήσει εκεί τις εξερευνήσεις, αν υποψιαζόταν ότι θα υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος. Εκτός αυτού, προτεραιότητα τώρα είχε η επισημοποίηση της σχέσης τους.
Αυτή η ηρεμία ήταν ωστόσο εντελώς επιφανειακή, καθώς φρόντιζαν και οι δύο να μην εξωτερικεύουν αυτό που σκέφτονταν. Δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να απομακρύνουν τον νου τους από την τελευταία εκκρεμότητα για  την οποία ο καθένας, ανεξάρτητα από τον άλλο, κατάστρωνε τα δικά του σχέδια, με τη δική του στρατηγική για να πετύχουν τον στόχο τους.
Εκείνο που τους απασχολούσε περισσότερο ήταν πού βρισκόταν το μετάλλιο εκείνη τη στιγμή. Γνώριζαν ότι εξαφανίστηκε ανάμεσα σ’ ένα χρυσοχοείο και τα νησιά Φόκλαντ, όταν βρήκαν τα μετάλλια οι Ισπανοί εξερευνητές. Κι αυτό γιατί δεν είχαν κανένα λόγο να αμφιβάλλουν για την αξιοπιστία τού ημερολόγιου του Χιμένεθ. Αλλιώς το κουβάρι θα ήταν εξαιρετικά μπερδεμένο και δε θα εύρισκαν ποτέ την άκρη του.
Χωρίς αμφιβολία, τόσο η Τζέιν όσο και ο Χουάν γνώριζαν καλά ότι οι σκέψεις τους ήταν παρόμοιες. Περίμενε μόνο ο καθένας την κατάλληλη ευκαιρία για να φέρει το θέμα στην επιφάνεια, ώστε να γίνει η επιθυμητή συζήτηση και να βγουν όσο το δυνατό γρηγορότερα τα πρώτα συμπεράσματα. Εφόσον προέκυπτε κάτι ενδιαφέρον, θα ξεκινούσαν τον προγραμματισμό για την τελευταία αναζήτηση.
Σύντομα οι κοινωνικές επαφές με τους φίλους τους έγιναν συχνότερες και ξανάρχισαν πάλι να δίνουν το ευχάριστο κλίμα στο περιβάλλον τους. Η διάθεση της Τζέιν έπαψε εντελώς να επηρεάζεται από τις τελευταίες δυσάρεστες εικόνες. Κάθε φορά που συναντούσε τώρα τις φίλες της, φλυαρούσε χαρούμενη, καθώς διηγιόταν τις περιπέτειές της.

 

_______________________________________

1Κοινή ονομασία των ειδών Carukia barnesi και Malo kingi