50


Μόλις έφτασαν στο σπίτι τους στη Βαρκελώνη, ο Χουάν άρχισε τις προετοιμασίες για το μακρινό ταξίδι στην άλλη άκρη τού Ατλαντικού. Παρόλο που η Τζέιν δεν είχε ακόμα επικοινωνήσει με τον καθηγητή, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Χουάν ήταν να κατεβάσει τις δυο μεγάλες βαλίτσες τους. Ήταν βέβαιος ότι θα ξεκινούσαν και μάλιστα πολύ σύντομα.
Ούτε όμως η Τζέιν έχασε χρόνο. Εκείνο που χρειαζόταν περισσότερο ήταν διπλωματική ευελιξία και μια ψυχολογική προετοιμασία για το πώς θα χειριζόταν την συνομιλία μ’ εκείνον που θα σήκωνε το ακουστικό από το Πρίνστον.
Ξεκίνησε από τους αριθμούς που είχε σημειώσει ο Χουάν στο γραφείο του Ο’ Σάλιβαν. Κανένας όμως απ’ όσους απάντησαν δεν είχε ακούσει το όνομα του Ιρλανδού καθηγητή. Άνοιξε τον υπολογιστή για να βρει στο διαδίκτυο τη διεύθυνση του πανεπιστημίου. Δε δυσκολεύτηκε να εντοπίσει το προσωπικό τής σχολής, αλλά απογοητεύτηκε όταν εμφανίστηκε ένας κατάλογος με περισσότερα από τριάντα ονόματα καθηγητών. Δεν είχε όμως άλλη επιλογή. Άρχισε με τη σειρά, επαναλαμβάνοντας κάθε φορά όσα είχε προγραμματίσει να λέει. Τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά, ώσπου έφτασε στο ένατο όνομα.
«Θα ήθελα να μιλήσω με τον καθηγητή Ο’ Σάλιβαν».
«Λάθος πήρατε, ακούστηκε μια γυναικεία φωνή από το άλλο τηλέφωνο».
«Δεν είναι δυνατόν! Αυτό δεν είναι το τηλέφωνο του καθηγητή Γκλέιντ;»
«Μάλιστα, αλλά τον Ο’ Σάλιβαν δε θα τον βρείτε σ’ αυτόν τον αριθμό».
«Έχετε, σας παρακαλώ, την καλοσύνη να μου τον δώσετε;»
«Τον έχει ο καθηγητής Γκλέιντ, αλλά αυτήν τη στιγμή απουσιάζει. Αν πάρετε σε μια ώρα, θα σας συνδέσω μαζί του».
«Ευχαριστώ πολύ. Αλήθεια, ο καθηγητής Ο’ Σάλιβαν έχει περίπου πέντε μέρες που ήρθε εκεί, σωστά;»
«Μάλιστα».
Η Τζέιν στράφηκε στον Χουάν και έκανε μια χειρονομία επιτυχίας.
«Έχετε υπόψη σας πότε θα φύγει;»
«Αυτό δεν το γνωρίζω. Πάντως, πιστεύω ότι θα μείνει εδώ για αρκετό καιρό, γιατί από μια συζήτηση που είχε με τον καθηγητή Γκλέιντ, κατάλαβα ότι θα μείνει σ’ ένα διαμέρισμα κοντά του».
«Σας ευχαριστώ πολύ. Θα επικοινωνήσουμε σύντομα».
Η Τζέιν κοίταζε τον Χουάν με θριαμβευτικό ύφος, περιμένοντας να ακούσει ένα σχόλιο.
Αντί για απάντηση, ο Χουάν τής κράτησε τα δυο χέρια και είπε προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή και τη συγκίνησή του:
«Για μια ακόμα φορά, καλό μας ταξίδι!»

Παρά τη μεγάλη διαφορά ώρας, ο Χουάν και η Τζέιν δε φαίνονταν ταλαιπωρημένοι. Με το αυτοκίνητο που νοίκιασαν κοντά στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης, έφτασαν σε λιγότερο από μια ώρα στο μικρό ξενοδοχείο Κλόιστερ, στην άκρη τής πανεπιστημιούπολης.
Η μικρή πόλη που την περιβάλλει είναι καταπράσινη. Τα σπίτια είναι κρυμμένα μέσα στα δέντρα. Ύστερα από έναν μικρό περίπατο στους δρόμους γύρω από το ξενοδοχείο και την πρώτη γνωριμία με τα κτίρια του πανεπιστημίου, επέστρεψαν για να ξεκουραστούν και να συζητήσουν ποια θα είναι τα επόμενά τους βήματα.
«Θα ακουστεί οξύμωρο αυτό που θα πω, αλλά ενώ αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε πολύ κοντά στον Ο’ Σάλιβαν, δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο που θα τον πλησιάσουμε» είπε η Τζέιν.
«Ο μοναδικός τρόπος είναι να έλθουμε πρώτα σε επαφή με τον γνωστό του καθηγητή, τον Γκλέιντ, για να μάθουμε πού βρίσκεται».
«Δε νομίζω ότι θα μας δείξει τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη».
«Πιστεύεις ότι ο Ο’ Σάλιβαν έχει μιλήσει στον Γκλέιντ για το μετάλλιο;»
«Είμαι βέβαιη. Ήρθε εδώ για να πάρει και τη δική του γνώμη για την αυθεντικότητά του».
«Την αυθεντικότητά του, δε νομίζω. Μπορεί και μόνος του να βεβαιωθεί γι’ αυτή. Είναι αδύνατο, άλλωστε, να υπάρχει αντίγραφο. Ίσως τον ρωτήσει αν έχει υποπέσει στην αντίληψή του κάτι παρόμοιο».
«Μάλλον έχεις δίκιο. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μην του το έχει δείξει καν. Ίσως δεν το πήρε και μαζί του».
«Πού έχεις τις φωτοτυπίες των ημερολογίων;»
«Περίμενε να τις βγάλω από τη βαλίτσα… Να, εδώ είναι».
«Ωραία. Άκουσε τι θα κάνουμε. Θα επιλέξουμε δύο φωτοτυπίες από το πρώτο ημερολόγιο. Στη μία θα φαίνεται ότι αυτό ανήκει σε πλοίο τής εποχής εκείνης και στην άλλη θα περιγράφεται η ανακάλυψη των μεταλλίων. Θα τις κλείσουμε σ’ έναν φάκελο κι επάνω θα γράψουμε “για τον καθηγητή Ο’ Σάλιβαν”. Θα εσωκλείσουμε μια κάρτα τού ξενοδοχείου, όπου θα γράψουμε τον αριθμό δωματίου και τα ονόματά μας. Ή, καλύτερα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μόνο το δικό σου όνομα. Έχει διαφορετική ψυχολογική επίδραση ένα γυναικείο όνομα. Θα δώσουμε τον φάκελο στη γραμματέα, με την παράκληση να τον αφήσει στο γραφείο τού καθηγητή Γκλέιντ. Όταν θα φτάσει στον προορισμό του, θα ακούσεις τον καθηγητή Ο’ Σάλιβαν να θέλει να σε δει όσο πιο γρήγορα γίνεται!»
«Έχεις μεγάλη φαντασία, Χουάν».
«Δεν πρόκειται για εξωπραγματικό σχέδιο. Σκέψου το προσεκτικά και θα δεις ότι έχει λογική. Και καλό θα είναι να πάμε στη σχολή πριν έρθει ο Γκλέιντ, έτσι ώστε να το σχέδιο να προχωρήσει όπως το έχω προβλέψει».
«Απορώ πώς το κατέστρωσες σε χρόνο μηδέν!»
«Καθόλου “μηδέν”, αγάπη μου. Όσο χρόνο έκανες εσύ πρόβες για την τηλεφωνική σου συνδιάλεξη, εγώ έσπαγα το κεφάλι μου για κάτι τέτοιες τακτικές προσέγγισης».
«Προτείνω μια βελτίωση».
« Ν’ ακούσω».
«Ίσως θα ήταν καλύτερα να γράφαμε σε μια λευκή κάρτα το όνομα και τον αριθμό τού κινητού μου. Καλύτερα να μη μεσολαβήσει άλλος στη συνδιάλεξη. Έχω και αναγνώριση κλήσης, αν και είναι μάλλον απίθανο να μην έχει πια απόκρυψη».
«Εγκρίνεται!»


«Θα ήθελα την κυρία Τζέιν Μπράουν».
«Η ίδια».
«Λέγομαι Τζον Ο’ Σάλιβαν. Με έκπληξή μου διαπίστωσα όχι μόνο ότι με γνωρίζετε, αλλά ανακαλύψατε και πού βρίσκομαι. Εξέτασα τα ενδιαφέροντα στοιχεία που μου στείλατε. Απορώ, ωστόσο, γιατί επιλέξατε αυτήν την οδό».
«Με συγχωρείτε γι’ αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο, κύριε καθηγητά, αλλά δεν ήξερα αν θα μπορούσα να σας δω αν το επιχειρούσα διαφορετικά. Όταν επιδίωξα να σας συναντήσω στο Δουβλίνο δεν μπόρεσα να σας βρω πουθενά και, καθώς κουράστηκα να σας εντοπίσω ακόμα κι εδώ, πίστεψα ότι αυτός ήταν ένας από τους πιο σίγουρους τρόπους για να έρθω σε επαφή μαζί σας».
«Αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχουν κάποιοι λόγοι που θα με αναγκάσουν να μείνω για λίγο καιρό μακριά από το σπίτι και τη δουλειά μου, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Θα ήθελα να τα πούμε κι από κοντά. Παρεμπιπτόντως, μήπως έχετε και άλλα παρεμφερή ντοκουμέντα;»
«Έχω κύριε Ο’ Σάλιβαν. Αλλά όπως είπατε, καλύτερα να συναντηθούμε πρώτα. Πού θα σας ήταν εύκολο;»
«Εγώ δε μένω μέσα στην πόλη. Φιλοξενούμαι σε έναν συνάδελφό μου, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το Πρίνστον. Είναι στη μέση τού δρόμου που συνδέει τη λίμνη Νοκάμικσον και το χωριό Ότσβιλ. Θα το βρείτε εύκολα. Η περιοχή είναι αραιοκατοικημένη. Θα δείτε στη δεξιά πλευρά τού δρόμου τρία σπίτια, το ένα πολύ κοντά στο άλλο. Μένω σ’ εκείνο με τη γαλάζια στέγη. Θα σας περιμένω εκεί, στις εφτά το απόγευμα».
«Δε νομίζω να χαθούμε, κύριε καθηγητά. Ωστόσο, για κάθε ενδεχόμενο, καλό θα ήταν να μας στέλνατε μ’ ένα μήνυμα τον αριθμό τού κινητού σας. Πιθανό να χρειαστεί αργότερα».
«Έχετε δίκιο. Θα το κάνω αμέσως».


Ο ήλιος είχε δύσει. Παρά την απογευματινή ψύχρα, ο Ο’ Σάλιβαν βημάτιζε νευρικά πέρα δώθε, έξω από τη μεγάλη αυλή που περιέβαλλε τα τρία ομοιόμορφα σπίτια τού Γκλέιντ. Η είσοδός της ήταν πολύ κοντά στο δρόμο. Τα λιγοστά αυτοκίνητα, καθώς περνούσαν με ταχύτητα, σήκωναν ένα αραιό σύννεφο σκόνης μπροστά από την ψηλή, σφυρηλατημένη καγκελόπορτα. Κάθε τόσο ο καθηγητής πρόβαλλε στο δρόμο, ανυπομονώντας να φανεί στο βάθος του εκείνο το αυτοκίνητο που θα έφερνε το πρόσωπο με το οποίο είχε μιλήσει στο τηλέφωνο. Πέντε λεπτά μετά τις εφτά, ένα κόκκινο Nissan ελάττωσε την ταχύτητά του και σταμάτησε λίγα μέτρα παρακάτω. Από μέσα βγήκαν η Τζέιν και ο Χουάν.
«Ο κύριος Ο’ Σάλιβαν;» ρώτησε η Τζέιν.
«Ο ίδιος. Η κυρία Τζέιν Μπράουν, υποθέτω».
«Μάλιστα. Χαίρομαι πολύ κύριε καθηγητά που σας βλέπω από κοντά. Να σας συστήσω τον σύζυγό μου, Χουάν Βερόν. Στη συνέχεια θα καταλάβετε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει όχι μόνο στην προσωπική μου ζωή, αλλά και στην υπόθεση για την οποία ήρθαμε να συζητήσουμε και να επωφεληθούμε όλοι».
«Χάρηκα πολύ κύριε Βερόν» είπε ο καθηγητής σφίγγοντας το χέρι τού Χουάν. Στράφηκε προς την Τζέιν:
«Δε σας καταλαβαίνω. Γίνετε πιο σαφής. Σήμερα το μεσημέρι, πήρα από το γραφείο τού καθηγητή Γκλέιντ κάποιες φωτοτυπίες, ομολογώ πολύ ενδιαφέρουσες. Ύστερα από την τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε, συμπέρανα ότι θα φέρνατε κάτι ανάλογο. Κάνω λάθος;»
«Μη βιάζεστε κύριε καθηγητά. Για να μη σας κρατώ σε αγωνία, σας λέω ότι ναι, έχω σ’ αυτόν τον φάκελο πολλές ακόμα σχετικές πληροφορίες. Προτιμότερο όμως είναι να συζητήσουμε μέσα. Κάντε λίγη υπομονή».
Πέρασαν σ’ ένα σαλόνι πολύ λιτά επιπλωμένο. Καθώς οι γιοι τού Γκλέιντ έμεναν τώρα στη Νέα Υόρκη, άφησαν πίσω τους μόνο μερικά βαριά έπιπλα. Δύο πολυθρόνες, έναν τριθέσιο καναπέ και ένα χαμηλό, μακρόστενο τραπέζι ανάμεσά τους. Επάνω του, ένα άδειο, άκομψο ανθοδοχείο. Κάποιες σκιές στους τοίχους μαρτυρούσαν ότι κάποτε εκεί κρέμονταν πίνακες. Μια ηλεκτρική σκούπα ήταν σχεδόν κρυμμένη δίπλα στο αναμμένο τζάκι.
Αμέσως μόλις κάθισαν, ο καθηγητής την κοίταξε με ανυπόμονο, ερωτηματικό βλέμμα. Έχοντας δει τα φωτοαντίγραφα, προαισθανόταν ότι θα άκουγε και θα έβλεπε κάτι πολύ σημαντικό.
«Πρώτα θα ήθελα να μου επιβεβαιώσετε κάποια γεγονότα» άρχισε η Τζέιν.
«Σας ακούω».
«Πληροφορηθήκαμε ότι αγοράσατε στη Μουμπάι ένα μετάλλιο του δέκατου έβδομου ή δέκατου όγδοου αιώνα, που έχει σημαντική ιστορική αξία».
Ο Ο’ Σάλιβαν έδειξε να αιφνιδιάζεται, έκρυψε όμως την ταραχή του. Πολλοί μέχρι εκείνη τη στιγμή τον είχαν ενοχλήσει γι’ αυτό αλλά, αν εξαιρούσε την Γκόρντον, πρώτη φορά άκουγε κάποιους να χρησιμοποιούν τις λέξεις “σημαντική ιστορική αξία”. Την περίοδο κοπής του και ένα μέρος της ιστορίας του θα μπορούσαν, βέβαια, να τα γνωρίζουν διαβάζοντας την εργασία του. Κι αυτό όμως δεν ήταν λιγότερο παράξενο. Η επίσκεψη των δύο ξένων, που τον ανακάλυψαν στην άλλη άκρη τού Ατλαντικού, τού κινούσε όλο και περισσότερο την περιέργεια. Γι’ αυτό, δε δίστασε να δώσει τις πρώτες πληροφορίες.
«Πράγματι. Ήταν ένα μετάλλιο με το οικόσημο του Γουλιέλμου Γ’ τής Οράγγης και το προφίλ τού Κάβεντις, Δούκα τού Ντέβονσαϊρ. Για ποιο λόγο όμως εσείς δείχνετε τόσο ενδιαφέρον;»
«Έχουμε κάποια στοιχεία για το μετάλλιο αυτό, που κρίναμε ότι θα ενδιαφέρουν κι εσάς, από ιστορική άποψη. Αυτό, εξάλλου, θα το έχετε ήδη συμπεράνει».
«Δηλαδή;»
«Υποθέτουμε ότι θα έχετε συνδέσει τις δύο όψεις τού μεταλλίου μεταξύ τους».
Από τα τελευταία της λόγια ο καθηγητής κατάλαβε ότι δε γνώριζαν τίποτε για την επιστημονική του δημοσίευση και φυσικά αγνοούσαν τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους έφυγε από την Ιρλανδία. Καθώς η περιέργειά του γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη για την εξέλιξη της συζήτησης, απάντησε:
«Ασφαλώς. Ο Κάβεντις ήταν ένας από εκείνους που υποκίνησαν την Ένδοξη Επανάσταση το 1688, καλώντας τον Γουλιέλμο Γ’, από την Ολλανδία».
«Μαζί με τους άλλους έξι Αθανάτους».
«Σωστά».
«Δε θα ήταν λογικό να υπάρχει κάτι ανάλογο και για τις υπόλοιπες προσωπικότητες;»
«Η αλήθεια είναι ότι έκανα κι εγώ αυτήν τη σκέψη, αλλά δεν ήξερα πώς να κάνω την επιστημονική προσέγγιση για  να το τεκμηριώσω. Δεν ήθελα να κάνω τολμηρές εικασίες».
«Κύριε καθηγητά, έχουμε όλα τα στοιχεία που θα χρειαστείτε για την τεκμηρίωση των συλλογισμών σας».
Όσο κι αν ήταν κάπως προετοιμασμένος, τα τελευταία λόγια ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη για τον Ο’ Σάλιβαν. Αν ήταν αλήθεια αυτό που άκουγε, θα μπορούσε να πάρει στα χέρια του υλικό για μια μεγάλη ιστορική ανακάλυψη, που θα είχε ο ίδιος τη δυνατότητα να παρουσιάσει. Θα μπορούσε μ’ αυτή να επιτύχει ακόμα μεγαλύτερη προβολή στον επιστημονικό κύκλο, όπως από καιρό επιθυμούσε. Συγκράτησε όμως τον ενθουσιασμό του και είπε:
«Αυτά θα ήθελα να τα δω σε ντοκουμέντα».
«Δε θα ερχόμασταν εδώ χωρίς αποδείξεις».
«Όταν λέτε “αποδείξεις”;»
«Ρίξτε πρώτα μια ματιά σ’ αυτές τις φωτογραφίες από τρία παρόμοια μετάλλια της σειράς και σε μερικές ακόμα φωτοτυπίες από ναυτικά ημερολόγια. Είναι από δύο πλοία που συμμετείχαν στην αποστολή που τα ανακάλυψε, στις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα. Είμαστε στη διάθεσή σας για εξηγήσεις».
Ο καθηγητής εξέτασε με προσοχή όλες τις φωτοτυπίες και τις φωτογραφίες των μεταλλίων. Για αρκετή ώρα δεν έβγαλε λέξη. Στο τέλος σήκωσε το κεφάλι και είπε:
«Προφανώς κάτι θα θέλετε ως αντάλλαγμα».
«Συνδεόμαστε και οι δύο με την ιστορία των μεταλλίων που κόπηκαν για τους Επτά Αθανάτους. Η ατυχία μας ήταν ότι φτάσαμε στην Ινδία τρεις μήνες μετά από σας. Θα θέλαμε να αποκτήσουμε και το μετάλλιο που αγοράσατε για  να το προσθέσουμε στη συλλογή μας».
Ο καθηγητής τους κοίταζε κατάπληκτος. Ποτέ δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα συζητούσε με ανθρώπους που θα γίνονταν αφορμή για τόσο συγκλονιστικές ιστορικές αποκαλύψεις. Πολύ περισσότερο να του ζητούν αυτό το μετάλλιο, το οποίο μόλις πριν από λίγες μέρες αντάλλαξε με ένα χρηματικό ποσό, πολύ μεγάλο είναι η αλήθεια. Καθυστέρησε να απαντήσει, μην μπορώντας να φανταστεί ότι η απάντηση που θα ακούσει μπορεί να είναι αληθινή.
«Εννοείτε ότι βρήκατε τα υπόλοιπα;» ρώτησε τελικά.
«Μερικά από αυτά. Τα έχουμε στη συλλογή μας, όπως και το μεγαλύτερο μέρος τής ιστορίας που μεσολάβησε από την κοπή τους μέχρι σήμερα. Και όχι σε φωτοτυπίες!»
«Αυτό είναι αδύνατο!»
«Και όμως, κύριε καθηγητά. Γι’ αυτό, σκεφτήκαμε μια ανταλλαγή, που πιστεύω ότι θα μας αφήσει όλους ικανοποιημένους».
Ο καθηγητής θα τους αντιμετώπιζε ίσως και με καχυποψία, αν εκείνη τη στιγμή κρατούσε το γνήσιο μετάλλιο. Θα σκεφτόταν ότι ήταν υπερβολική σύμπτωση αυτή η επίσκεψη με τη δική του ανακάλυψη και κάτι δε “δένει” σ’ αυτήν την υπόθεση. Οι γνώσεις όμως των δύο ξένων, καθώς και τα πρώτα ντοκουμέντα που του έδειξαν, δε φανέρωναν κάτι τέτοιο. Ύστερα όμως απ’ όσα προηγήθηκαν, τους κοίταζε μάλλον με οίκτο, γνωρίζοντας ότι ποτέ δε θα μπορούσαν να αποκτήσουν το μετάλλιο που επιθυμούσαν, καθώς αυτό βρισκόταν στην κατοχή τού Γκλέιντ. Μέσα του αισθανόταν ότι ο καθηγητής είχε μεγαλύτερη πιθανότητα να προσθέσει στη δική του συλλογή του ακόμα μερικά μετάλλια, αν ερχόταν σε επαφή με τους νεαρούς συλλέκτες.
Μη έχοντας το μετάλλιο για να το διαπραγματευτεί, προσπάθησε να κερδίσει χρόνο χωρίς να τους αποκαλύψει την αλήθεια. Θα έδινε πολλά για να μάθει μια άγνωστη σε όλους πτυχή της Ιστορίας και να δημοσιεύσει μια μοναδική εργασία. Επιστράτευσε όλη του την προσοχή και περιορίστηκε να πει:
«Σας ακούω».
«Θα σας πούμε, με λίγα λόγια, ότι τα μετάλλια που προορίζονταν για τους Επτά Αθανάτους κλάπηκαν στη Βόρεια Θάλασσα από πειρατές και στη συνέχεια πέρασαν σε χέρια Ισπανών θαλασσοπόρων. Αυτοί είχαν την πρόθεση να τα επιστρέψουν, αλλά εξαιτίας απρόβλεπτων παραγόντων κατέληξαν σε απίθανα σημεία, σε όλες τις ηπείρους τής Γης.
»Εντελώς συμπτωματικά έπεσαν στα χέρια μας κάποια ντοκουμέντα, με βάση τα οποία συμπεράναμε πού θα μπορούσαν να βρίσκονται τα υπόλοιπα. Ύστερα από πολλές περιπέτειες, κόπους και έξοδα, κατορθώσαμε να συγκεντρώσουμε τα τρία από αυτά, σε αρκετά καλή κατάσταση, αν πάρουμε υπόψη τις συνθήκες που βρέθηκαν. Μερικές σελίδες από τα ντοκουμέντα ήδη τις έχετε δει.
»Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχει δυνατότητα κατασκευής πιστών αντιγράφων των μεταλλίων, που θα μπορούσατε να έχετε, αρκεί να μας δώσετε το πρωτότυπο σε μια τιμή που θα καλύψει όλα σας τα έξοδα. Θα πάρετε, ακόμα, φωτοτυπίες και φωτογραφίες σε CD όλων των ντοκουμέντων που συνοδεύουν την ιστορία τους».
Ακούγοντας την περίληψη των ιστορικών πληροφοριών και φανταζόμενος τον πνευματικό πλούτο που κρύβεται πίσω τους, ο Ο’ Σάλιβαν μετάνιωσε πικρά που ουσιαστικά “χάρισε” εκείνο το μετάλλιο. Υπήρχε ωστόσο μια ελπίδα συμβιβασμού. Με την ίδια λογική που ο ίδιος δέχτηκε να πάρει ένα αντίγραφο, να δέχονταν κι εκείνοι ένα παρόμοιο, με αντάλλαγμα έστω και ένα μέρος από τις πολύτιμες πληροφορίες που κρατούσαν.
Τώρα έπρεπε οπωσδήποτε να συναντήσει τον Γκλέιντ, να συζητήσει την απροσδόκητη εξέλιξη και να πάρει τη συμβουλή του. Εκείνος θα μπορούσε σίγουρα να βοηθήσει. Ίσως, μάλιστα, να έβγαινε περισσότερο κερδισμένος, αν ερχόταν ο φίλος του σε επαφή με το νεαρό ζευγάρι. Τότε τα πράγματα θα ακολουθούσαν σίγουρα τον δρόμο που θα χάραζε ο Γκλέιντ. Απέφυγε και πάλι την ουσία του θέματος.
«Φαίνεστε υπερβολικά γενναιόδωροι. Για ποιο λόγο έχετε κάνει όλα αυτά τα έξοδα; Τι κερδίσατε;»
«Τα έξοδα έχουν υπερκαλυφτεί από την κληρονομιά τής θείας μου» απάντησε η Τζέιν. «Μαζί με την επιθυμία της, που ήταν το βασικό κίνητρο, μου άφησε αρκετά για να αρχίσω και να συνεχίσω αυτήν την έρευνα. Οι επιτυχημένες ανακαλύψεις του ενός μεταλλίου μετά το άλλο, διεγείρουν ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον μας και τη δίψα για περιπέτεια. Καθώς δεν υπάρχει οικονομικός περιορισμός, το βλέπουμε παράλληλα σαν μια ευκαιρία για να γνωρίσουμε όλο τον κόσμο. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σας. Η συνέχιση της επιτυχίας μας εξαρτάται τώρα από εσάς και θα μας δώσει μεγάλη, κυρίως ηθική, ικανοποίηση».
Τα τελευταία λόγια τής Τζέιν είχαν έναν ικετευτικό τόνο.
Ο καθηγητής δε βιάστηκε να απαντήσει. Έδειξε να πείθεται ότι δεν κρυβόταν κάποιος δόλος. Εξέτασε και πάλι προσεκτικά τις φωτογραφίες των μεταλλίων και τις φωτοτυπίες. Οι τελευταίες επιφυλάξεις που είχε, φάνηκαν να διαλύονται. Μην έχοντας όμως τώρα το μετάλλιο, βρισκόταν πλέον σε δύσκολη θέση. Μοιραία θα ακολουθούσαν πολύ πιεστικές ερωτήσεις. Οπωσδήποτε το μόνο που δεν έπρεπε να δείξει εκείνη τη στιγμή ήταν αδιαφορία για τη συναλλαγή. Εκείνο που θα μπορούσε να κάνει, ήταν ένας ελιγμός την κατάλληλη στιγμή, ώστε να τελειώσει η συζήτηση όσο το δυνατό πιο ανώδυνα.
«Είπατε ότι μπορείτε να φέρετε εδώ τα αντίγραφα σε έναν μήνα;»
«Δε θα επιστρέψετε στην έδρα σας, στο Δουβλίνο;» απόρησε η Τζέιν.
«Προς το παρόν, όχι».
«Υπάρχει, αν επιτρέπετε, κάποιος λόγος που σχετίζεται με την υπόθεση που συζητούμε;»
«Αφού το πράγμα έφτασε εδώ, θα σας πω. Όταν απέκτησα το μετάλλιο, ύστερα από διεξοδική μελέτη αποφάσισα να δημοσιεύσω μια σύντομη θεωρία, ακριβώς γι’ αυτό το οποίο συζητήσαμε πριν από λίγο. Μια σειρά μεταλλίων που κόπηκαν για τους Επτά Αθανάτους. Βέβαια, επειδή δεν είχα τα ντοκουμέντα, παρά μόνο φωτογραφίες από το δικό μου μετάλλιο, η δημοσίευση περιείχε παράλληλα μερικές εικασίες και ήταν ολιγοσέλιδη».
«Και αυτό δημιούργησε πρόβλημα;»
«Ο επιστημονικός κόσμος έδειξε ενδιαφέρον. Το ανησυχητικό ήταν ότι το ενδιαφέρον πέρασε και σε μερικούς άλλους, οι οποίοι δήλωναν ότι έχουν σχέση με το μετάλλιο αυτό και ήθελαν να το αποκτήσουν, προσφέροντας άλλος περισσότερα, άλλος λιγότερα. Εγώ δεν μπορούσα να το δώσω, καθώς ήθελα να συγκεντρώσω περισσότερα στοιχεία γι’ αυτό και, γιατί όχι, να εντοπίσω και να αποκτήσω και άλλα μετάλλια της σειράς. Ήθελα να κάνω μια πιο ολοκληρωμένη εργασία. Δεν μπορούσα, φυσικά, να φανταστώ την τύχη που θα είχαν».
«Απορώ ποιοι ήταν αυτοί που υποστήριξαν ότι σχετίζονται με το μετάλλιο» παρατήρησε ο Χουάν. «Απ’ όσο γνωρίζουμε, οι Αθάνατοι δεν άφησαν απογόνους».
«Εδώ κάνετε λάθος. Ειδικά για τον Κάβεντις, υπάρχει ένας κλάδος του γενεαλογικού του δέντρου, που φτάνει μέχρι σήμερα. Εξάλλου, προβλέπω ότι σύντομα θα ξυπνήσει και το ενδιαφέρον τής Βρετανικής και της Νορβηγικής Αυλής, ιδίως αν μαθευτεί και η ύπαρξη των υπολοίπων».
«Είπατε της Νορβηγικής Αυλής;»
«Συνδέονται εξίσου με τον Γουλιέλμο Γ’, μέσω τής πριγκίπισσας Μοντ τής Ουαλίας, κόρης τού Εδουάρδου Ζ’. Δεν αποκλείεται να τα αναζητήσουν».
«Εκείνοι που υποστήριξαν ότι είναι συγγενείς σάς έπεισαν; Προσκόμισαν κάποια στοιχεία;»
«Κανένας δεν απέδειξε τίποτε. Ήρθε, ωστόσο, μια νεαρή κυρία, που σχεδόν ορκίστηκε ότι ανήκει στο γενεαλογικό δέντρο τού Κάβεντις. Δήλωσε ότι είναι διατεθειμένη να δώσει γι’ αυτό ένα υπέρογκο ποσό. Φοβάμαι ότι μπορεί να γίνει πολύ πιεστική».
«Εδώ υπάρχει λύση, χωρίς να εκτεθείτε. Έχοντας το αντίγραφο, μπορείτε να της το δείξετε λέγοντας ότι ανακαλύψατε την πλαστότητά του. Αν παρ’ όλα αυτά επιθυμεί την απόκτησή του, δεχτείτε με ένα λογικό ποσό, που θα καλύπτει τα έξοδα κατασκευής του και το μέταλλο. Εμείς θα σας στείλουμε ένα νέο αντίγραφο. Από εκεί και πέρα, όποιος το ζητήσει θα τον παραπέμπετε σ’ εκείνη. Και από τη στιγμή που θα έχετε ένα αντίγραφο, δεν υπάρχει λόγος να μένετε μακριά από την πατρίδα σας».
«Πολύ καλή ιδέα!» επικρότησε ο καθηγητής. Μόνο που αυτήν την είχε κάποιος πριν από σας.
«Αλήθεια, πού έχετε το μετάλλιο;»
«Αυτήν τη στιγμή δεν το έχω μαζί μου. Καλύτερα να κλείσουμε ένα ραντεβού αύριο, εδώ, την ίδια ώρα και να ολοκληρώσουμε τη συζήτησή μας. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω τώρα, αλλά θα καταλάβετε αύριο γιατί».
«Έχετε συζητήσει σχετικά με τον καθηγητή Γκλέιντ;»
«Αρκετά. Εσείς γνωρίζετε τον καθηγητή;»
«Προσωπικά, όχι. Μόνο ότι διδάσκει Ιστορία στο πανεπιστήμιο».
«Τότε ξέρετε πολύ λίγα. Ο Γκλέιντ είναι κορυφαίος στον τομέα τής Νομισματολογίας. Εκτός από τις απέραντες ιστορικές γνώσεις, αναμενόμενο άλλωστε, έχει ανεπτυγμένες ειδικές αισθήσεις γι’ αυτά. Βλέποντας το έδαφος, μπορεί να καταλάβει τι κρύβεται εκεί μέσα. Έχει μια έκτη αίσθηση! Ζυγίζει με το μάτι του κάθε νόμισμα και μπορεί να προσδιορίσει αμέσως, με θαυμαστή ακρίβεια, την ηλικία του. “Υπερβολές!”, θα μου πείτε. Κι όμως! Ξέρει για κάθε ρωμαϊκό νόμισμα τον αριθμό των κομματιών που κόπηκαν σε κάθε νομισματοκοπείο τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Έχει τη μεγαλύτερη συλλογή νομισμάτων στον κόσμο. Έδωσε μυθικά ποσά για να αποκτήσει μοναδικά κομμάτια». Δεν πέρασαν πολλές ώρες που βεβαιώθηκα γι’ αυτό.
«Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα. Όμως εσείς πρέπει να είστε πολύ προσεκτικός. Είστε ο μόνος που θα γνωρίζει, εκτός από εμάς, την ύπαρξή τους, λεπτομέρειες από την ιστορία τους και καλό θα είναι να παραμείνετε μόνος. Θα μπορέσετε έτσι να αξιοποιήσετε τα ντοκουμέντα που θα σας δώσουμε για να βεβαιώσετε την κοπή τους και να δώσετε κάποιες ενδείξεις για το πού θα μπορούσαν αυτά να βρίσκονται. Για το τελευταίο μέρος, εμείς θα σας δώσουμε πολύ ακριβείς πληροφορίες!»
«Καλύτερα να τα πούμε αύριο, γιατί αν συνεχίσουμε αυτήν τη συζήτηση δεν θα καταλήξουμε πουθενά» είπε ο καθηγητής προσπαθώντας να βάλει εκεί μια τελεία.
«Τότε κύριε καθηγητά, τα ξαναλέμε».
«Καλό σας βράδυ».


«Έχω την εντύπωση ότι ο Ο’ Σάλιβαν δε μας είπε όλη την αλήθεια».
«Αυτό θα σου έλεγα μόλις τώρα, Τζέιν. Παρατήρησες πόσο υπεξέφευγε, ιδίως όταν προσπαθούσαμε να φέρουμε τη συζήτηση στο δικό του μετάλλιο;»
«Πράγματι. Ενώ ήταν πρόθυμος να μιλήσει για τον καθηγητή Γκλέιντ ή να δώσει ιστορικές πληροφορίες, στο τέλος, όταν επανήλθαμε, σχεδόν μας έδιωξε».
«Προφανώς ήθελε να κερδίσει χρόνο. Δεν ξέρω όμως γιατί».
«Είπε ότι δεν είχε μαζί του το μετάλλιο. Θα το έχει άραγε αύριο όταν θα πάμε να τον επισκεφθούμε;»
«Μια πιθανότητα είναι να το έχει αφήσει στην Ιρλανδία».
«Εγώ πιστεύω το αντίθετο. Αυτός σίγουρα το έφερε μαζί του. Για να μη σου πω ότι το είχε και στην τσέπη του».
«Δεν το νομίζω. Θα μας το έδειχνε. Είχες πει ότι κατά τη γνώμη σου δε θα το έδειχνε στον Γκλέιντ, αλλά θα συζητούσε μαζί του μόνο την ιστορική πλευρά τού θέματος».
«Το θυμάμαι. Έτσι όμως όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μάλλον θα αναθεωρήσω τους συλλογισμούς μου».
«Δηλαδή;»
«Να, όταν μας ζήτησε αυτήν την πίστωση χρόνου, πιστεύω ότι το έκανε γιατί ήθελε να συζητήσει περισσότερο με τον Γκλέιντ».
«Τότε γιατί δεν το ανέφερε; Είχε κάποιο λόγο να κρύψει ότι ο Γκλέιντ γνωρίζει την ύπαρξη του μεταλλίου;»
«Αυτό δεν το γνωρίζω. Διαισθάνομαι πάντως ότι η εξέλιξη της υπόθεσης θα έχει δυσκολίες».
«Εννοείς ότι ο Ο’ Σάλιβαν θα αρνηθεί να ανταλλάξει το μετάλλιο με τον θησαυρό που θα του προτείνουμε;»
«Μην ξεχνάς ότι αυτά τα έμαθε μόλις σήμερα. Δε γνωρίζουμε τι τακτική ακολούθησε με το μετάλλιο από τότε που είδε τον Γκλέιντ για πρώτη φορά».
«Εγώ αποκλείω να του το πούλησε».
«Ποτέ μην είσαι σίγουρος. Ακόμα κι εγώ, όσο το συζητώ και το σκέφτομαι, κλονίζομαι. Ο Γκλέιντ έχει δύο σημαντικά πλεονεκτήματα. Από τη μια, όπως κατάλαβα, έχει μια τεράστια περιουσία κι από την άλλη τόσες ιστορικές γνώσεις, που αν τις αξιοποιήσει ο Ο’ Σάλιβαν θα μπορούσε να κάνει μια εργασία εφάμιλλη μ’ εκείνη που θα έκανε χρησιμοποιώντας τα δικά μας ντοκουμέντα».
«Ανοησίες! Τι μπορεί να συγκριθεί με τα ημερολόγιά μας;»
«Αυτό δεν το γνωρίζεις. Όπως θυμάσαι, με το τελευταίο πλοίο είχαν φτάσει στην Ισπανία αρκετοί ναύτες. Δεν αποκλείεται κάποιος ή κάποιοι να έγραψαν για τις περιπέτειές τους, τα κείμενα να διασώθηκαν και αυτήν τη στιγμή που μιλάμε να βρίσκονται στη βιβλιοθήκη τού Γκλέιντ!»
«Αυτό το μαύρο σενάριο, Τζέιν, με κάνει να αισθάνομαι απαίσια! Κάναμε δηλαδή ολόκληρο ταξίδι για το τίποτε;»
«Μη χάνεις την αισιοδοξία σου! Ακόμα δεν τον συναντήσαμε και δεν ξέρουμε τίποτε. Πρέπει όμως να εξετάσουμε όλες τις πιθανές περιπτώσεις, για να μπορέσουμε να ενεργήσουμε με τον κατάλληλο τρόπο».
«Θέλεις να πεις ότι μια πιθανότητα είναι το μετάλλιο να βρίσκεται στα χέρια τού Γκλέιντ;»
«Λυπάμαι που το λέω, Χουάν, αλλά δυστυχώς είναι».
«Και τι θα κάνουμε τότε;»
«Φοβάμαι ότι είναι η μόνη περίπτωση που δε θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτε».
«Δε θα μπορούμε να το χειριστούμε όπως θα κάναμε με τον Ο’ Σάλιβαν;»
«Πιστεύεις ότι θα δεχόταν να ανταλλάξει αυτό το μετάλλιο με μια σειρά από αντίγραφα και μερικές φωτοτυπίες;»
«Όπως είχα ξαναπεί, είναι ένα πακέτο που θα ενδιέφερε κάθε επιστήμονα».
«Ο Γκλέιντ δεν είναι οποιοσδήποτε επιστήμονας. Είναι καταξιωμένος, έχει παγκόσμια φήμη και το πακέτο μας θα το έβλεπε σαν υλικό για μια ακόμα εργασία. Εξάλλου όπως άκουσες, έχει πάθος με τη συλλογή νομισμάτων. Αυτό και μόνο είναι αρκετό. Η λογική ενός συλλέκτη είναι συχνά απρόβλεπτη και ανεξήγητη. Αντίθετα, ο Ο’ Σάλιβαν, παρόλο που έχει κι αυτός διεθνή αναγνώριση, φαίνεται ότι κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Θα έδινε πιο εύκολα το μετάλλιο για να πάρει ιστορικά χειρόγραφα, χάρη στα οποία θα δημιουργούσε μια μοναδική εργασία».
«Έτσι πως τα λες, αρχίζω να ανησυχώ μήπως διατρέχουν κίνδυνο και τα δικά μας μετάλλια».
«Μη στενοχωριέσαι, είπε γελώντας η Τζέιν. Τα δικά μας βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας».
«Τώρα ανακουφίστηκα. Αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε τώρα είναι τι επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσουμε στον Ο’ Σάλιβαν αύριο».